Co mi daje wiara w Boga?

Od dziecka lubię zapach kościoła. Zapach murów i kadzidła. Woń świec, historii, tajemnicy. Kiedy byłam dzieckiem, myślałam, że tak pachną święci. Wdychałam kościelne powietrze w małe nozdrza i byłam św. Faustyną Kowalską w niedzielnej sukience. Pan Jezus pachniał dla mnie kadzidłem.

Moja rodzina była umiarkowanie wierząca. Najbardziej babcia – nauczyła mnie pacierza, różańca i religijnych piosenek. Mówiła: „jesteś piękna i zdolna, Pan Bóg bardzo Ci ufa” i uśmiechała się promiennie. Jej wizja Boga była ciepła, choć podszyta strachem przed śmiercią. Kochałam ją i modliłam się dla niej.

Później miałam sporo szczęścia, bo przez jakiś czas spotykałam odpowiednich ludzi. Księża, których znałam nie byli dupkami, ale w większości – inspirującymi ludźmi. Z entuzjazmem mówili o Bogu, który kocha, przebacza, jest blisko. Który się nie narzuca. Organizowali wyjazdowe rekolekcje w góry – z fantastycznymi ludźmi, muzyką, w naprawdę piękne miejsca. Z uśmiechem tłumaczyli liturgię i oswajali skomplikowaną symbolikę Eucharystii – już wiedziałam, dlaczego ksiądz podczas mszy podnosi kielich, po co i kiedy klęka, co mówi szeptem, kiedy odsuwa mikrofon. Stopniowo pochłaniałam Pismo Święte i historię Kościoła. Zakochałam się w chrześcijaństwie, pięknej i trudnej historii o miłości.

Kiepska katoliczka

Niejedne rekolekcje juz w życiu przeżyłam, gorliwie modliłam się w Złotoryi, Rzymie, w Asyżu. Ale tak naprawdę – do dupy ze mnie katolik. Raz po raz odchodzę i wracam z podkulonym ogonem. Chodzę do spowiedzi, a potem mimo starań – znowu grzeszę. Modląc się, ciągle się kłócę. Zapominam o miłości do bliźniego, nie umiem przebaczać, stale krzywdzę samą siebie, żeby tylko przeciągnąć strunę i wybadać granice. Jestem nieznośna, nieposłuszna, trudna.

Ale wiara w Boga nauczyła mnie jednej ważnej rzeczy: nawet kiedy jestem najgorsza, zasługuję na miłość. Nawet kiedy na złość odmrażam sobie serce, jest ktoś, kto mnie kocha. Nawet jeśli zrobię coś złego, zasługuję na przebaczenie. Zasługuję na głaskanie po głowie, na przytulenie, na obecność. W oczach Boga zasługuję na szczęście i dlatego na każdym kroku daje mi wskazówki, jak je osiągnąć. Czuję miłość, a ja w miłości rosnę. Rozkwitam. W miłości chce mi się pracować, walczyć, stawać się lepsza. Miłość nauczyła mnie wrażliwości na słowa.

Co jeszcze daje mi wiara? Spokój. Produkt absolutnie deficytowy w dzisiejszych czasach. Wiara koi. Stale jestem rozedrgana i niespokojna, ciągle biegam i czegoś szukam, coś sprawdzam, o coś pytam. Codziennie robię sobie krzywdę, bo moja emocjonalność wciąż każe mi podchodzić zbyt blisko ognia. Ale modlitwa i zapach kościoła przynoszą mi spokój. Mówię po swojemu: Boże, pomóż mi się ogarnąć, Boże, nie daję rady!!! albo Dzięki, Tato,  za całkiem niezłe życie! Płaczę Mu w rękaw, śmieję się, zwierzam. Czerpię siłę. Sporo przeszłam, ale jak ktoś pyta, czy po depresji można się jeszcze uśmiechać i cieszyć życiem, to mówię: można. Ale to wymaga ponadludzkiej siły. Żaden człowiek tutaj nie wystarczy, potrzeba Boga i miłości większej niż można sobie wyobrazić. To jest tajemnica moich tekstów.

Wielki Piątek

Echo kroków w kościele, myśli odbijające się od ścian i witraży. Lubię to wszystko, choć ostatnio rzadko tu bywam. Dziś Wielki Piątek – katolicy przypominają sobie najtrudniejszą lekcję miłości. Nie dość, że Bóg jest w stanie poświęcić z miłości siebie, to jeszcze wie doskonale, co to znaczy cierpienie i ból, opuszczenie, zdrada przyjaciela, samotność – bo sam nieźle dostał w kość od tych, których naprawdę kochał.

Ja tak rozumiem wiarę i mój Bóg jest właśnie taki. Kiedy to piszę, siedzę w autobusie i jadę do domu, na Dolny Śląsk. Na święta. Z daleka od Warszawy przypominam sobie, kim jestem.

P.S Żeby było jasne: nikogo nie namawiam do wiary. Nikogo nie nawracam. Chcieliście wiedzieć, więc po prostu – opowiedziałam swoją historię.