Jak zacząć od początku?

Dzisiaj bez nadymania. Bez polotu i ładnych słów. Bez romantyzmu, bo na romantyzm trzeba mieć czas, stalowe nerwy i skłonności masochistyczne (powiedzmy, że moje mają dzisiaj wakacje). Z pewną taką nieśmiałością chciałabym zadać Wam pytanie. Może powinnam robić to częściej?

Jest niedziela, bardzo smutna i zimna niedziela, a ja znowu zaczęłam palić. Nie cierpię tego zapachu, ale uwielbiam szerokie, kobiece teatralne gesty w zadymionych klubach jazzowych. I w kawiarniach. I w  mojej sypialni. Wszędzie je uwielbiam i poddaję się nim łatwiej niż wykręcaniu zakazanych numerów po pijaku. Do tego czarną kawę i smutne piosenki. Dobrą i kiepską poezję o trzeciej nad ranem. Jestem uzależniona od banałów.

I znowu, kolejny raz jestem w tym punkcie. Z tym papierosem, z tą kawą, cała w banale. Wiem, że też przez to przechodziłyście – ta noc, kiedy albo wszystko już się zawaliło, albo za za chwilę runie. Bezsenność wgryza się w źrenice. Świt tak powolny, że aż nieruchomy. Papieros strzepywany na białych kartkach. Przymus stworzenia nowego planu.

Plan doskonały

Zawsze taki mam. Kiedy o czymś zamarzę, wiem od początku do końca jak to osiągnąć. W mojej prywatnej korpo-głowie zapisuję samej sobie deadliny, choć wiem, że za pół roku się w nich uduszę. Niemiecki porządek i optymistyczne patrzenie w przyszłość – wszystko zawsze w granicach założonego planu.

Jeden feler – w planach nie mieszczą się emocje. No bo jak to zapisać? Napiszę pracę magisterską w terminie, o ile ktoś nie złamie mi serca? Nauczę się hiszpańskiego, o ile pewnego dnia nie poddam się jesiennej depresji? O ile najlepsza przyjaciółka z dnia na dzień nie wyjedzie na podbój Chin? O ile nie zacznę za kimś tęsknić? O ile nie zacznę kogoś kochać?

Emocje wywracają mi do góry nogami każdy harmonogram na dziesięć lat do przodu, zmieniają tor myślenia i ciągają mnie po kolejnych dzielnicach Warszawy. Ile już razy się przeprowadzałam? Ile marzeń wyrzucałam do kosza, bo okazywały się niewłaściwe?

Ale chwila, miałam Was o coś zapytać.

W ciągu ostatnich dwóch miesięcy przeczytałam tony mniej lub bardziej sensownych podręczniko-poradników dla ludzi, którym wszystko wywróciło się do góry nogami i muszą zacząć od nowa. Większość to bezużyteczny chłam, ale kilka pozycji  mogłabym polecić.

Pierwsza wartościowa rada dla zdezorientowanych misiów, którą wynotowałam to:

postępuj zadaniowo.

Czyli nie rób wszystkiego naraz. Zrób jedną rzecz, a później kolejną. Zapisz na kartce zadania, które masz wykonać. Stwórz plan, ale taki, w którym zostanie trochę miejsca na emocje.

Więc siedzę tak już od godziny. Nad stertą białych kartek, z długopisem, papierosem, czarną kawą. Ze smutnymi francuskimi piosenkami w głośnikach. Siedzę przy oknie, obserwuję smutnych ludzi Bemowa i wciąż nie wiem, jakie powinno być moje pierwsze zdanie. Dlatego z pewną taką nieśmiałością chciałabym Was uprzejmie zapytać:

czy ktoś ma może ochotę napić się ze mną wódki?