Mam problem z seksem

Łazienka wygląda inaczej. Trzy lata temu w tym miejscu bujała się migająca żarówka, a kran pryskał we wszystkie strony. Żeby umyć ręce, trzeba było wtedy stanąć na kładce z desek i pochylić się do przodu. Ile razy o mały włos nie wybiłam sobie przez to zębów! Wszystko było prowizoryczne i  pierwsze, ale kochałam to mieszkanie, i tę żarówkę, która oświetlała tylko połowę twarzy.

Dzisiaj jest czysto i pięknie. Kran już nie pryska w twarz, miejsce poprzedniego zajął królewski jegomość, który onieśmiela gracją i dopasowaniem do drogich kafelek. Lampki świecą bez zarzutu, lustro od pierwszego wejrzenia wytyka mi bezczelnie zapuchnięte oczy i spierzchnięte usta. Ręczniki pachną. Tylko to się nie zmieniło.

Kilka minut i jestem gotowa. Zjeżdżamy windą, on opowiada mi zabawną historię sąsiadki z psem, ja śmieję się uprzejmie. Nie widzieliśmy się ponad dwa lata, chociaż mieszkamy w jednym mieście i nawet kiedyś zdarzyło nam się stracić dla siebie głowę.  Co ja mówię! Kochałam go do szaleństwa wtedy. Jego pierwszego.

Siadamy w ogródku kawiarni. W. wpada po chwili spóźniona, rzuca na stolik magazyn psychologiczny i podekscytowana cytuje artykuł o psychologii seksu. Rozmawiamy, choć przecież w seksie chodzi właśnie o to, żeby nie rozmawiać, tylko czuć. Podobno.

Drżenie- z podniecenia i niepewności

Mam problem z seksem. Mówię otwarcie: mam problem. Bo dla mnie seks to jest zawsze skok w przepaść. Cały zestaw uczuć, wrażeń, pragnień, kontekstów. Jestem nierozsądna i łatwo daję ponosić się emocjom, ale seks to nigdy nie jest ani kaprys, ani zachcianka. To zbyt ważne, zbyt dużo mówi. Nie umiem podejść do tego jak do rozrywki.

Każdy seks jest krótką historią o pragnieniach. O wstydzie i jego braku. Ze względów biologicznych i emocjonalnych podobają nam się określeni mężczyźni i szukamy zaspokojenia w określonych typach ciał i ludzi. Tylko, że seks to przecież nie tylko pragnienie drugiego człowieka. To też pragnienie uczenia się samej siebie. Przyglądania się sobie w cudzych oczach. To zawsze sprawdzian i szukanie odpowiedzi. Bez silnego, ugruntowanego i deklarowanego wcześniej uczucia, seks to skok na bungee. Będzie ok czy nie będzie? Czy jestem ładna? Czy go podniecam? Czy nie powinnam jeszcze raz przeczytać poradnika, jak dobrze zrobić loda? Czy nie mam zbyt małych/zbyt dużych piersi? Czy to nie za wcześnie? Czy nie przytyłam? Czy zasługuję na to, żeby jutro do mnie zadzwonił? Czy on mnie kocha albo czy mógłby pokochać? 

Tym się różnimy od mężczyzn – nadajemy znaczenie gestom i ciału. Nie myślimy o fizjologii, jej przejawy warunkujemy uczuciem i czułością. Tworzymy konteksty, piszemy historie i na ich podstawie uczymy się siebie i świata. To ciągłe drżenie – z podniecenia i niepewności! Strach przed tym, co myśli, czy myśli i co mógłby pomyśleć.

Mamy cudowną umiejętność dopisywania wrażeń do jego uśmiechu. Uczuć do jego pieszczot i bliskości. Mamy zdolność nazywania, planowania, tworzenia, jesteśmy kreatorkami wszystkich historii o miłości świata. Bez kobiecej wrażliwości każdy seks byłby tylko aktem prokreacji albo zaspokojenia. Kobieta jest w stanie z tego aktu zrobić poezję, i piękno, i cud stworzenia. Jeśli tylko kocha i czuje miłość. Jeśli tylko spotka mężczyznę, dzięki któremu zacznie uczyć się i uwielbiać swoje piersi, brzuch i każdą niedoskonałość. Na szczęście to się wciąż zdarza.

Myślę o tym i im więcej myślę, tym większy mam problem z seksem i tym bardziej mnie on rozczarowuje. Tak, jak dziś, kiedy siedzę naprzeciw mężczyzny, z którym pisałam historię o czułości w mieszkaniu z magiczną łazienką, z którym pocałunkami kreśliłam poezję o bliskości.. I nie wiem, czy on pamięta. Czy pamięta ten wiersz o oddaniu? Czy ma może w głowie już tylko nieistotny szczegół –  kształt moich onieśmielonych piersi… ?