… a potem spakuj się i uciekaj.

Fot. Maciej Denenfeld, Rimlight Studio

Nie wiedziałam wtedy prawie nic o przywiązaniu. Ani o potrzebie wolności. O szukaniu siebie, właściwych wyborach, nic o samotności. Nie pisałam prawie wcale – bo i o czym, skoro żaden emocjonalny kataklizm nie odnotował wtedy jeszcze mojego udziału. Znałam tylko jedno miasto.  I nie wiedziałam nic o sobie.

To był chyba rok 1999. Wygrałam pierwszy w życiu konkurs plastyczny, nagrodę trzeba było odebrać w Warszawie. Rodzina pękała z dumy, 500 km w jedną stronę, żeby odebrać dyplom i parę drobiazgów. Nie pamiętam nic z tego wyjazdu. Tylko ogrom miasta. Gwar. Tajemnicę. I to, że na pocztówce do babci napisałam, że kiedyś tu wrócę.

Wróciłam w 2011. Obładowana torbami, entuzjazmem i całą masą marzeń, które za chwilę miały się spełnić. I spełniały się, nadal spełniają. Jedno po drugim. Bardzo powoli.

Umierałam ze szczęścia, że wreszcie udało mi się wyrwać z małego miasta. Prawie nie tęskniłam. Na całe tygodnie albo zamykałam się w moim mikroskopijnym, warszawskim kącie pisząc, albo biegałam za cieniem swoich ambicji, poznając nowych ludzi. Za wszelką cenę, nie wiedzieć czemu, chciałam zapomnieć o małym miasteczku na Dolnym Śląsku.

Fot. Maciej Denenfeld, Rimlight Studio

Aż przyszły rozczarowania. A rozczarowania zawsze kończą się w autobusie. Wtedy po raz pierwszy – w autobusie, który przywiózł mnie do domu.

Złote miasto

Nie chodzi o to, że się tu urodziłam. I też nie o to, że mieszkają tu moi najbliżsi, choć to kolejny pretekst, żeby tu wracać. Nie chodzi ani o wspomnienia, ani o cały wachlarz pierwszych razów, nawet nie o międzynarodowe płuczki złota co roku. Złotoryja jest inna. Po prostu inna od wszystkich miast, które zwiedziłam – w Polsce i na świecie.

Zawsze, kiedy brakuje mi siły, inspiracji, natchnienia, kiedy nie mam już o czym pisać albo czym zapłacić za czynsz, kiedy rozczarowuje mnie człowiek, czas, nieludzki system – wracam. Z powodu braku i nadmiaru, z rozpaczy, samotności, z nudy, ze złości, bo chcę uciec, bo znowu mi nie wyszło albo wyszło aż za bardzo – kiedy argumentów zgromadzi się już trochę, wracam. Zamawiam bilet, pakuję kilka rzeczy i robię sobie przerwę. Resetuję myśli, biegam, oddycham, rzadko się z kimś spotykam. No, może czasem. Nie upijam się, mniej palę, czuję się zdrowsza i mniej pewna swego. Odzyskuję ten rodzaj spokoju, który każdy może znaleźć tylko w jednym miejscu na Ziemi. Moim jest  Złotoryja.

Fot. Maciej Denenfeld, Rimlight Studio

Cudowne, małe miasteczko w południowo-zachodniej Polsce, nad Kaczawą. W średniowieczu ośrodek wydobycia złota, dziś miejsce corocznych Międzynarodowych Mistrzostw w Płukaniu Złota. Miejsce, w którym dorastają setki młodych ludzi, zastanawiając się, czy to, że są z małego miasta czegoś ich pozbawia.

Ze Złotoryi pochodzą m.in. znani dziennikarze Roman Kołtoń i absolutna duma – Mariusz Szczygieł. Za każdym razem, kiedy tu wracam, widzę ludzi, którzy mają w sobie pasję i wiem, że będą kolejni. Kolejni zdolni, wybitni, podziwiani. Ludzie, którzy wyrośli w trudnych warunkach małego miasta, a z drugiej strony – w miejscu niezwykłym. W najstarszym mieście w Polsce (prawa miejskie – 1211 r.), na terenie naznaczonym historią i pięknem Dolnego Śląska.

Fot. Maciej Denenfeld, Rimlight Studio

Fot. Maciej Denenfeld, Rimlight Studio

Fot. Maciej Denenfeld, Rimlight Studio

Sporo się tutaj zmienia, ale sytuacji politycznej w Złotoryi komentować nie będę. Przynajmniej na razie. Dumą napawa mnie jedynie fakt, że dzięki niektórym mieszkańcom tego miejsca – coraz więcej ludzi tu wraca, by odetchnąć. Coraz więcej osób, również spośród moich znajomych w Warszawie, odkrywa to miasto dla siebie – przyjeżdża,  nabiera sił i inspiracji. Dzięki organizowanym przez Bartka Łosia zlotom fanów Ewy Farnej  wielbiciele charyzmatycznej wokalistki mogą, przy okazji spotkania, poczuć niezwykłą atmosferę tego miejsca. A potem tu wracać :) Bo Złotoryja to miasto, które nie daje o sobie zapomnieć.

Ten post jest sponsorowany tylko przez moje ugłaskane nerwy, szczęśliwe płuca i wdzięczne oczy:) Znowu wróciłam na chwilę, na kilka dni, żeby się oderwać od wszystkiego, co warszawskie. Ale gdy tylko poczuję, że wypoczęłam wystarczająco i nuda zagląda mi do pokoju, natychmiast spakuję się i wrócę.

Przyjedź tu kiedyś, odetchnij, odkryj magię. Albo znajdź inne miejsce, które będzie tym jedynym, energetycznym rajem. Znajdź, posmakuj, a potem spakuj się i wyjedź. Kiedy wrócisz, dostrzeżesz coś więcej.

Fot. Maciej Denenfeld, Rimlight Studio

Piękne zdjęcia, ilustrujące ten tekst zostały wykonane przez Macieja Denenfelda (Rimlight Studio  – rimlightstudio.com) dla Villi Greta (villagreta.pl). 

Złotoryja dzisiaj tonie w deszczu, dlatego mam dla Was również zdjęcie Kajetana Kukli:

Fot. Kajetan Kukla

Jak Wam się podoba Stolica Polskiego Złota? :)